η ζωή ένα μαρτύριο ή απλώς ένα μυστήριο?

ειναι η πρώτη μου ιστορια ελπίζω να σασ αρέσει!!!

2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Καθόμουνα έξω από το γραφείο και περίμενα την μητέρα μου να βρει τα αρχεία που έψαχνε. Ακούγονταν φύλλα να πέφτουν και να σκίζονται. «Μητέρα τελειώνεις; πήγε 9 η ώρα…» είπα παραπονεμένα. Ακούγονταν και άλλα φύλλα να πέφτουν και να ξανασηκώνονται και μετά από λίγο έβλεπα την πόρτα να ανοίγει και είδα την μητέρα να με κοιτάζει με ένα πρόσωπο ικανοποιημένο. «Τα βρήκα αγάπη μου τώρα μπορούμε να φύγουμε»
Περπατήσαμε μαζί μέχρι τις κρεμάστρες που βρίσκονταν κοντά στη εξώπορτα του πανεπιστημίου και βάλαμε τις γούνες μας. Όπως ήταν αναμενόμενο πάλι χιόνιζε έξω. Μπήκαμε στο αμάξι της μαμάς μου ένα κόκκινο Toyota Highlander ποτέ δεν μου άρεσε το κόκκινο χρώμα αλλά η μαμά μου τρελαίνονταν για οτιδήποτε που είχε αυτό το χρώμα. Έστριψε και βγήκε με ευκολία από το παρκινγκ. Έξω είχε -32 βαθμούς , δεν είχε πολύ κρύο αν φανταστεί κανείς ότι μένουμε στην Σιβηρία και η θερμοκρασία φτάνει μέχρι και τους -55 βαθμούς τον χειμώνα.
Η μητέρα μου καταγόταν από την Ρωσία και είχε γεννηθεί στην Μόσχα όμως ο πατέρας της όταν ήταν μικρή βρήκε μια πολύ καλή δουλειά στα Ουράλια Όρη, στην πόλη Αικατερενμπούργκ (πόλη της Κατερίνης) όπου ζούμε τώρα, σε ένα εργοστάσιο εξόρυξης κάρβουνου. Με τα χρόνια ο παππούς μου αποδείχθηκε πολύ καλός εργάτης και έπαιρνε πολύ καλές θέσεις εργασίας και μετά από μερικά χρόνια κολυμπούσε μέσα στα πλούτη.
Όταν η μητέρα μου ήταν 19 χρονών είχε έρθει ο πατέρας μου μαζί με διάφορους εργάτες από την Ελλάδα, ήταν αρχιτέκτονας και ένας πολύ μορφωμένος άντρας. Μέλημά τους ήταν να κατασκευάσουν μια γειτονιά. Μετά από μερικά χρόνια σκληρής δουλειάς τα κατάφεραν και πολλά σπίτια μέχρι σήμερα κατοικούνται από πλούσιους και σημαντικούς ανθρώπους της πόλης μας. Η γειτονιά μάλιστα ονομάστηκε ελληνικό χωριό.
Έτσι όταν η οικογένεια της μητέρας μου αγόρασε ένα από αυτά τα σπίτια. Ο πατέρας μου 26 χρονών τότε ώριμος και γοητευτικός ερωτεύτηκε την νεαρή τότε γλυκιά μητέρα μου. Φυσικά μετά από λίγο καιρό εμφανίστηκα εγώ και ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.
Καθώς μιλούσαμε με την μητέρα μου μέσα στην ζεστασιά του αυτοκινήτου. Είδα δύο φώτα να μας πλησιάζουν δεν κατάλαβα στην αρχή τι ακριβώς ήταν αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα φορτηγό που ερχόταν καταπάνω μας φώναξα. « Μαμά πρόσεχε.!». Εκείνη την ώρα που το έλεγα αυτό κατάλαβε και έστριψε απότομα αριστερά. Βγήκαμε από το δρόμο και συγκρουστήκαμε πάνω σε ένα δέντρο. Ήμουνα ζαλισμένη και με πόναγε το κεφάλι μου. Άκουσα την μητέρα μου να μου λέει αδύναμα « Αριάννα πήγαινε να βρεις βοήθεια.» Άνοιξα τα μάτια μου και την είδα δίπλα μου, όλο το αριστερό της χέρι ήταν ματωμένο και φαινόταν ότι είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Αμέσως ενέργησα βγήκα έξω, με δυσκολία όμως γιατί ζαλιζόμουνα πολύ άσχημα. Περπάτησα μέχρι το δρόμο και προσπαθούσα να βρω ένα αυτοκίνητο να μας βοηθήσει. Μάταια όμως δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο. Έψαξα το κινητό μου στις τσέπες τις γούνας, αλλά τίποτα, που ήταν αυτό το κινητό όταν το χρειαζόμουνα σκέφτηκα θυμωμένη. Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό θόρυβο. Γύρισα πίσω. Το αυτοκίνητο είχε ανατιναχτεί. Μετά όλα σκοτείνιασαν. Είχα λιποθυμήσει.

christinaNOTangel έγραψε:ειναι η πρώτη μου ιστορια ελπίζω να σασ αρέσει!!!

2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Καθόμουνα έξω από το γραφείο και περίμενα την μητέρα μου να βρει τα αρχεία που έψαχνε. Ακούγονταν φύλλα να πέφτουν και να σκίζονται. «Μητέρα τελειώνεις; πήγε 9 η ώρα…» είπα παραπονεμένα. Ακούγονταν και άλλα φύλλα να πέφτουν και να ξανασηκώνονται και μετά από λίγο έβλεπα την πόρτα να ανοίγει και είδα την μητέρα να με κοιτάζει με ένα πρόσωπο ικανοποιημένο. «Τα βρήκα αγάπη μου τώρα μπορούμε να φύγουμε»
Περπατήσαμε μαζί μέχρι τις κρεμάστρες που βρίσκονταν κοντά στη εξώπορτα του πανεπιστημίου και βάλαμε τις γούνες μας. Όπως ήταν αναμενόμενο πάλι χιόνιζε έξω. Μπήκαμε στο αμάξι της μαμάς μου ένα κόκκινο Toyota Highlander ποτέ δεν μου άρεσε το κόκκινο χρώμα αλλά η μαμά μου τρελαίνονταν για οτιδήποτε που είχε αυτό το χρώμα. Έστριψε και βγήκε με ευκολία από το παρκινγκ. Έξω είχε -32 βαθμούς , δεν είχε πολύ κρύο αν φανταστεί κανείς ότι μένουμε στην Σιβηρία και η θερμοκρασία φτάνει μέχρι και τους -55 βαθμούς τον χειμώνα.
Η μητέρα μου καταγόταν από την Ρωσία και είχε γεννηθεί στην Μόσχα όμως ο πατέρας της όταν ήταν μικρή βρήκε μια πολύ καλή δουλειά στα Ουράλια Όρη, στην πόλη Αικατερενμπούργκ (πόλη της Κατερίνης) όπου ζούμε τώρα, σε ένα εργοστάσιο εξόρυξης κάρβουνου. Με τα χρόνια ο παππούς μου αποδείχθηκε πολύ καλός εργάτης και έπαιρνε πολύ καλές θέσεις εργασίας και μετά από μερικά χρόνια κολυμπούσε μέσα στα πλούτη.
Όταν η μητέρα μου ήταν 19 χρονών είχε έρθει ο πατέρας μου μαζί με διάφορους εργάτες από την Ελλάδα, ήταν αρχιτέκτονας και ένας πολύ μορφωμένος άντρας. Μέλημά τους ήταν να κατασκευάσουν μια γειτονιά. Μετά από μερικά χρόνια σκληρής δουλειάς τα κατάφεραν και πολλά σπίτια μέχρι σήμερα κατοικούνται από πλούσιους και σημαντικούς ανθρώπους της πόλης μας. Η γειτονιά μάλιστα ονομάστηκε ελληνικό χωριό.
Έτσι όταν η οικογένεια της μητέρας μου αγόρασε ένα από αυτά τα σπίτια. Ο πατέρας μου 26 χρονών τότε ώριμος και γοητευτικός ερωτεύτηκε την νεαρή τότε γλυκιά μητέρα μου. Φυσικά μετά από λίγο καιρό εμφανίστηκα εγώ και ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.
Καθώς μιλούσαμε με την μητέρα μου μέσα στην ζεστασιά του αυτοκινήτου. Είδα δύο φώτα να μας πλησιάζουν δεν κατάλαβα στην αρχή τι ακριβώς ήταν αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα φορτηγό που ερχόταν καταπάνω μας φώναξα. « Μαμά πρόσεχε.!». Εκείνη την ώρα που το έλεγα αυτό κατάλαβε και έστριψε απότομα αριστερά. Βγήκαμε από το δρόμο και συγκρουστήκαμε πάνω σε ένα δέντρο. Ήμουνα ζαλισμένη και με πόναγε το κεφάλι μου. Άκουσα την μητέρα μου να μου λέει αδύναμα « Αριάννα πήγαινε να βρεις βοήθεια.» Άνοιξα τα μάτια μου και την είδα δίπλα μου, όλο το αριστερό της χέρι ήταν ματωμένο και φαινόταν ότι είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Αμέσως ενέργησα βγήκα έξω, με δυσκολία όμως γιατί ζαλιζόμουνα πολύ άσχημα. Περπάτησα μέχρι το δρόμο και προσπαθούσα να βρω ένα αυτοκίνητο να μας βοηθήσει. Μάταια όμως δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο. Έψαξα το κινητό μου στις τσέπες τις γούνας, αλλά τίποτα, που ήταν αυτό το κινητό όταν το χρειαζόμουνα σκέφτηκα θυμωμένη. Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό θόρυβο. Γύρισα πίσω. Το αυτοκίνητο είχε ανατιναχτεί. Μετά όλα σκοτείνιασαν. Είχα λιποθυμήσει.

ειναι αληθεια;Και μετα τι εγινε;;;;

oxi kale den ine alithia ..aplos mia istoria pou mou irthe sto mialo

sinexeia!!


ΣΗΜΕΡΑ
«Ντριιιιιιιιν, Ντριιιιιιιν, Ντριιιιιιιιν».
«Τι στο διαο...αααααου». Σηκώθηκα με μεγάλη προσπάθεια από το πάτωμα .Κάτι πρέπει να κάνω ή να αγοράσω καινούργιο ξυπνητήρι ή να πάρω ένα μεγαλύτερο κρεβάτι. Αμάν πια πόσες φορές έχω πέσει από το κρεβάτι ; ούτε που θυμάμαι. Όσην ώρα σκεφτόμουν αυτά το ξυπνητήρι άρχισε πάλι να κάνει αυτόν το σπαστικό ήχο. «Τα νεύρα μου» φώναξα νευριασμένα . Με όλη μου την δύναμη έριξα κάτω το ξυπνητήρι, το οποίο διαλύθηκε με το που χτύπησε στον τοίχο. Τελικά φαίνεται πως θα πρέπει να πάρω ένα καινούργιο ξυπνητήρι, σκέφτηκα.
Πλησίασα το γραφείο μου και κοίταξα το ημερολόγιο μου 16 Ιανουαρίου σήμερα. Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτή η μέρα; Γιατί δεν μπορεί να εξαφανιστεί; , σκέφτηκα νευριασμένη. Γύρισα και κάθισα πάνω στο κρεβάτι μου. Μάζεψα τα πόδια μου κοντά στο στήθος μου και έβαλα τα κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατα μου. « Βαθιές αναπνοές, βαθιές αναπνοές». Μετά το ατύχημα είχα πάθει ένα μεγάλο σοκ. Δεν έπινα, δεν έτρωγα… Στο κεφάλι μου υπήρχαν μόνο αναμνήσεις του ατυχήματος. Πως ήθελα όλα να γινόταν αλλιώς. Γιατί να μην την έβγαζα από το αμάξι; Γιατί δεν χτυπήθηκα εγώ στο χέρι; Μόνο τέτοιες σκέψεις υπήρχαν στο μυαλό μου. Οι γιατροί θεωρούσαν αναγκαίο να πάω σε ψυχολόγο, ο πατέρας μου συμφώνησε και έκλεισε ραντεβού με έναν από τους καλύτερους της πόλης. Ο ψυχολόγος με βοήθησε πάρα πολύ να στηθώ στα πόδια και να καταλάβω ότι η ζωή συνεχίζεται. Αλλά και πάλι νιώθω έναν ακόμα πόνο μέσα, ο οποίος γίνεται πολύ δυνατός όταν αυτές οι αναμνήσεις έρχονται στην επιφάνεια.
Σαν σήμερα 16 Ιανουαρίου έγινε αυτό το φρικτό ατύχημα. Έπρεπε να ετοιμαστώ γιατί έπρεπε να επισκεφτώ τον τάφο της μητέρας μου και μετά είχα σχολειό. «Δεν πρέπει να με πιάνουν τα κλάματα τώρα. Δεν πρέπει να με δει ο πατέρας μου έτσι, θα στεναχωρηθεί και αυτός και δεν θέλω, αρκετά έχει στο μυαλό του.» είπα στον εαυτό μου, για να τον καθησυχάσω.
Σηκώθηκα και κοίταξα την ντουλάπα μου. Σήμερα σκέφτηκα θα βάλω ένα μαύρο τζίν και ένα κόκκινο φούτερ. Θυμάστε πως είπα ότι το κόκκινο χρώμα δεν μου αρέσει καθόλου; Αυτό ακόμα ισχύει αλλά είναι από τα λίγα πράγματα που μπορώ να κάνω σήμερα για την μητέρα. Έτρεξα στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια και να φτιάξω τα μαλλιά μου. Όταν τελείωσα κατέβηκα κάτω στην κουζίνα για να φάω πρωινό εκεί βρήκα τον πατέρα να κάθεται στο τραπέζι με λυπημένο ύφος, το ίδιο και την οικονόμο μας την Ροζαλίντα « Καλημέρα πατέρα, καλημέρα Ρόζι» προσπάθησα να πω με ζωντάνια αλλά δεν μου βγήκε. Μου έγνεψαν βαριεστημένα και κάθισα και εγώ στο τραπέζι . Δεν έμπαινε τίποτα στο στομάχι γι’ αυτό καθόμουν και ανακάτευα τα δημητριακά. Κοίταξα το ρολόι μου « Γαμώτο πήγε 7.30, πρέπει να πηγαίνω, Ρόζι είναι έτοιμα τα…» ο λαιμός μου ξεράθηκε. Δεν μπορούσα να πω κόκκινα τριαντάφυλλα, τα αγαπημένα λουλούδια της μητέρας μου , μου δημιουργούσαν μια στενοχώρια. Η Ρόζι με κοίταξε μελαγχολικά και αμέσως κατάλαβε τι εννοούσα.
Σηκώθηκα και περπάτησα ως τον διάδρομο για να βάλω τις μαύρες δερμάτινες μπότες μου. Μόλις τις έβαλα και τις κούμπωσα παρατήρησα την αντανάκλαση μου στο ολόσωμο καθρέφτη. Είχα πολλά κοινά χαρακτηρίστηκα με την μητέρα όπως τα ξανθά μακριά ίσια μαλλιά μου, τα λεπτά ψηλά πόδια μου και το γλυκό πρόσωπο μου. Όμως έμοιαζα και πάρα πολύ με τον πατέρα μου είχαμε και οι δύο πράσινα μάτια και το χρώμα του δέρματος μου ήταν σοκολατί και όχι χλωμό όπως έχουν οι περισσότεροι Ρωσίδες. Υπήρχαν κάποια χαρακτηρίστηκα στην εμφάνισή μου που ήταν μοναδικά ένα από αυτά ήταν τα χείλη μου που μικρά αλλά συγχρόνως και σαρκώδη και ή μύτη που ήταν λεπτή και με μικρή καμπύλη στην άκρη.

xehasa kai ayto ..
Άκουσα βήματα και είδα την Ρόζι κοντά μου με ένα μπουκέτο όμορφα κόκκινα λουλούδια. Τα πήρα στα χέρια μου τα μύρισα και ένιωσα μέσα μου γαλήνια, είναι από τα λίγα πράγματα που μου θυμίζουν την μητέρα μου. Την ευχαρίστησα έβαλα την γούνα μου και βγήκα έξω στον κρύο χειμώνα.

sunexiseeeee!!!

pl wraio!!!!!!!!!!!

πολύ ωραίο